PAROWA TUPPACK

Dziś znów porcelana śląska. Tym razem powtórka o Parowej Tuppack (1808-1945),  proszę nie mylić z Parową Steinmann (1832-1945).

Porzellanfabrik C.H. Tuppack

Historia produkcji porcelany w Parowej (Tiefenfurt), sięga założonej w 1808 roku przez Johanna Heinricha Nicolaia Matthiesena fabryki fajansu. W 1865 roku, jego syn Friedrich Nicolai Matthiesen rozszerzył produkcję o wyroby porcelanowe, jednak już w 1872 roku fabryka została przejęta i funkcjonowała dalej pod nazwą Schlesische Porzellan- und Steingut-Manufaktur AG, która po sukcesach w pierwszych latach, ogłosiła upadłość w 1885 roku.

Główny zakład upadłej fabryki przejął w 1885 roku Louis Lövinsohn, który na stanowisku dyrektora zarządzającego zatrudnił Paula Donatha. Specjalnością fabryki oprócz porcelanowych kwiatów były naczynia rokokowe. Produkowano naczynia użytkowe i luksusowe.  Sygnatura z tego okresu była bardzo zbliżona do oznaczeń porcelany z Miśni (dwa skrzyżowane miecze). Na przełomie wieku XIX-XX firma zdecydowała się po kilku procesach zmienić ją na literę S w koronnie.

Na podstawie porozumienia z 1891 roku, fabryka przeszła w ręce dotychczasowego dyrektora, Paula Georga Alfreda Donatha, który prowadził ją dalej pod nazwą: Schlesische Porzellanfabrik Paul Donath. Fabryka Paula Donatha specjalizowała się w produkcji transparentnych naczyń użytkowych i luksusowych, eksportowanych do USA, Anglii, Rosji i Szwecji.

W roku 1909 fabryka została przekształcona w spółkę. Dyrektorem zarządzającym został Ernst Wilhelm Fischer, a 1916 roku C.H. Tuppack, który zarządzał blisko 150-osobową załogą .

Po I Wojnie Światowej fabrykę przejął Carl Hans Tuppack i prowadził ją dalej pod nazwą Porzellanfabrik C.H. Tuppack do 1944 roku.  W okresie II Wojny Światowej fabryka produkowała podobno serwisy dla krakowskich restauracji.

Na zdjęciu stosunkowo nowy mój nabytek, dwie filiżanki bardzo klasyczne i eleganckie, w stylu podchodzącym pod art deco, z  okresu 1925-1945r. 

Do najbardziej znanych wyrobów fabryki należały produkowane od lat dwudziestych naczynia i serwisy z dekoracją drukowaną China Blau, uzupełnione później o dekoracje China Grün i China Rot. Postanowiłam wspomnieć o tym wzorze, gdyż dziś jest w niełaskach u kupujących  przez co i ceny jego stały się atrakcyjne. Wszyscy obecnie szukają wyrobów w kierunku art deco a  za jakiś czas china blau wróci znów na tzw. salony. Więc zachęcam Was, jeśli to wasza "bajka" do nabycia tej porcelany zwłaszcza, że serwisy te jak widać na zdjęciu cechują się bardzo szeroką gamą naczyń. Można skompletować sobie serwis obiadowo-kawowy w dowolnych konfiguracjach. Wyobraźcie sobie stół świąteczny np. bożonarodzeniowy w niebieskiej zastawie Tuppacka. A jeśli nieopacznie coś się Wam zbije, to można na rynku staroci dokupić poszczególne elementy.

 



ART NOUVEAU MEISSEN

   Kontynuując wątek o najstarszej w Europie manufakturze porcelany w Miśni, mam zamiar Wam pokazać jej dorobek o charakterze secesyjnym. Ten okres jest mi najbliższy, potem art deco i długo, długo nic. Wybrałam do dzisiejszego tematu najbardziej znane wzory secesyjne, które charakteryzują się niepowtarzalną płynnością linii. Na rynku antyków występują one rzadko i ceny ich są zawrotne. Autorami najbardziej znanych serwisów w stylu art nouveau byli: bracia Konrad i Rudolf Hentschel, Henry van de Velde, Otto Eduard Voigt, Richard Riemerschmid oraz Theodor Grust. Niektóre wzory miały kilka wersji.

Wzór"Krokus" ( na zdjęciu w dwóch wersjach) projektu Konrada Hentschela z okresu 1896-1897. Wyroby w tym wzorze były niedoskonałe, każdy z przedmiotów posiadał wady co potwierdzały nacięcia przy sygnaturze. Pomimo tego został przedstawiony w 1900 roku na Wystawie Światowej w Paryżu i sprzedany za trzy krotną cenę wywoławczą. 

Wzór "Fligelmuster" (wzór skrzydłowy ) projektu Rudolfa Hentschel z 1901-1902.

         Wzór "Arnikamuster" (arnika) projektu Rudolfa Hentschel z  okresu 1906-1907.

  Wzór "Peitschenhieb"  (z falami) projektu Henrego Van de Velde z 1905r

                                        Wzór "Saxonia" projektu Otta Eduarda Voigt z 1904r.

         Wzór "Blaue rispe"(niebieska łąka) projektu Richara Riemerschid z okresu 1903-1904.

Wzór "Zuckderdose Muster " projektu Theodora Grusta z 1904r.

Wzór "Bugelmuster" projektu  Theodora Grusta  z 1907r.

 

       Wzór "Kleeblttmuster" (liść kończyny) projektu Theodora Grusta  z okresu 1901-1902.

Większość tych wzorów można spotkać w Muzeum w Meissen. W Polsce występują pojedyncze wzory. Na przykład,  w Muzeum w Płocku zastawiony jest w secesyjnym stylu stół serwisem z falami, można też zobaczyć filiżankę z "Krokusa".  Z tego co wiem, to Muzeum Narodowe w Krakowie też posiada elementy worów secesyjnych. Zachęcam Was do zainteresowania się wzornictwem głównych nurtów gdyż umożliwia to wstępnie ustalenie okresu powstania danego przedmiotu nawet bez znajomości jego oznaczeń.

PORCELANA ŚLĄSKA - SORAU

Dziś dalszy ciąg o porcelanie śląskiej. Postanowiłam pokazać dwa przykłady wyrobów w różnych stylach tej samej fabryki tj. C. & E. Carstens Sorau (Żary) i z tego samego okresu. Pierwszy w stylu pompadour a drugi art deco. Obie filiżanki pochodzą  z okresu 1925-1939. 

Widoczny na zdjęciu zestaw 3-częściowy wykonany jest z porcelany w kolorze kości słoniowej, zdobionej w piękne reliefy oraz złote dekoracje kwiatowe.

Druki zestaw również  3-częściowy wykonany jest z białej porcelany. Jego styl art deco widoczny jest w kulistym kształcie filiżanki, jak również w geometrycznych reliefach na talerzyku i nóżce kubeczka, dodatkowo orientalnym wzorze i kolorystyce malatury. Ten kolor czerwieni był nazywany orańskim i był charakterystyczny dla lat 20-tych.

Polecam do poczytania  ciekawy artykuł o porcelanie Sorau w Gazecie lubuskiej.
http://www.gazetalubuska.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20100515/POWIAT18/867450105#block2

MINI PORCELANA

Dziś malutka ciekawostka, porcelanowy zestaw dla Barbie. Wygląda bardzo słodko. Filigranowe, ręcznie malowane filiżanki w niczym nie różniące się od porcelany dla dorosłych. W cukiernice prawdziwy cukier. Serwis zakupiłam dla swojego dziecka, które podaje herbatkę swoim lalkom.

 

Aby można było wyobrazić sobie jego rozmiar dla porównania przyłożyłam listek gumy do żucia.

PORCELAIN MEISSEN

    Z zamiarem przygotowania tego posta zbierałam się od dawna a ostatnimi czasy wolnych dni nie brakowało,  więc ziścił się mój zamiar.  Dziś klasyka gatunku, to jest manufaktura porcelany znana na całym świecie i wszędzie tak samo pożądana, MEISSEN. O jej cenach już nie wspomnę, bo jak by na to nie patrzeć to górna półka.

Miśnia to jedna z pierwszych manufaktur w Europie, która posiadła tajemnicę białego złota. W tym miejscu należy wspomnieć, dla nie wtajemniczonych, że porcelana europejska to stosunkowo nowe odkrycie. Szereg wieków monopol na to luksusowe dobro miały jedynie Chiny, które bardzo strzegły swej tajemnicy.

    Założenie manufaktury zawdzięczamy elektorowi saskiemu i późniejszemu królowi Polski Augustowi II. Był on zapalonym miłośnikiem i zbieraczem porcelany wschodniej i dążył zarazem do odkrycia tajników produkcji porcelany. Przełom w poszukiwaniach to przybycie z Drezna Johanna Friedricha Bottgera, który pracował nad otrzymaniem złota z metali nieszlachetnych. Król chcąc zachować tajemnicę dla siebie osadził go na zamku traktując prawie jak więźnia. Po latach prób nie uzyskał złota ale w roku 1709 udało mu się uzyskać pierwszą masę porcelanową, która początkowo była brunatnoczerwona. W 1710 roku produkcja zostaje przeniesiona na zamek Albrechtsburg w Miśni i jest to data założenia tej manufaktury. Już w 1713 roku udaje się uzyskać zupełnie białą porcelanę. Działalność manufaktury można podzielić na kilka okresów.

    Pierwszy to lata 1710-1719. W tym okresie dekoracje podszkliwne nie były zbyt dobrze opanowane i większość wyrobów dekorowana była poza wytwórnią przez tzw. malarzy domowych tzw. hausmaler. Wyroby z brązowej kamionki w tym okresie zaczęły zanikać, wyparte przeze białą porcelanę.

    Drugi okres tzw. malarski to lata 1720-1733 pod kierownictwem  nowo zatrudnionego wiedeńskiego artysty J.G.Herold. W tym czasie dominuje dekoracja malowana. Udaje się również opanować malowanie podszkliwne kobaltem a ponadto wzbogacona zostaje paleta barw o wiele nowych kolorów, w tym także złoty. W tym okresie zrezygnowano również z pomocy malarzy domowych gdyż problemy ze zdobieniem zostały całkowicie rozwiązane i w tym też okresie powstają znane serwisy królewskie z żółtym a potem czerwonym smokiem.

    Następny, trzeci okres tzw. rzeźbiarski pod kierownictwem J.G.Kirchnera ale patronatem  J.G.Kaendlera to lata 1733-1755. Zdobienia malarskie zaczyna zastępować rzeźba i płaskorzeźba. Wprawdzie porcelana figuralna produkowana była już wcześniej ale w tym okresie powstaje największa ilość figurek, rzeźb, posągów itp. Oczywiście nie była to jedyna dziedzina produkcji tego okresu. W tym czasie powstają także niepowtarzalne serwisy, takie jak łabędzi oraz wiele innej galanterii.

    Czwarty okres to lata 1756-1763. Był to okres wojny siedmioletniej, gdy wojska pruskie zajęły Miśnię zrabowano wiele wyrobów i urządzeń. W 1761 roku produkcja została częściowo wznowiona. Był to najcięższy okres w historii fabryki.

     Piąty okres to lata 1763-1774. Mimo zakończenia wojny nie następuje stabilizacja a w tym okresie wręcz dochodzi do utraty przodującej pozycji na świecie. Pozycji tej nie udało się już nigdy uzyskać. Kierownictwo objął C.W. Dietrichow profesor Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie stąd nazwa tego okresu akademicki. Odchodzi  tez na emeryturę zasłużony J. G.Herold.

     Szusty okres to lata 1774-1814. W 1775r umiera Kaendler , którego zastępują jego uczniowie. Nie udaje się już przywrócić Miśni jej dawnej świetności a manufaktura , mimo że przez lata narzucała innym swój styl, spada do poziomu naśladowcy innych wzorów np. w stylu Wedgwooda. Jednak wybór nowego zarządcy Camilla Marcoliniego uratowało fabrykę przed upadłościową. Wyroby tego okresu cechują się dość wysoka jakością.

    Siódmy okres rozpoczyna się po śmierci Marcoliniego w 1814 roku, wszelkie inwestycje w manufakturze zamarły, przez cały XIXw przerabiano jedynie stare wzornictwo.

     W 1919r wybrany na dyrektora Max Pfeiffer, który rozpoczął zmiany w dobrym kierunku jednak po dojściu do władzy Hitlera w 1933r Pfeiffer został usunięty a w okresie II wojny światowej zakład podporządkowano celom militarnym.
    Ostatni okres a zrazem najważniejszym wydarzenie po zakończeniu wojny było przekształcenie manufaktury w muzeum przez władze NRD.
Zauważyć należy, że znakowania wyrobów miśnieńskich powszechnie naśladowano i podrabiano. Dlatego określenie pochodzenia wyrobu jest czasem bardzo trudne.
Istniała również w Miśni od 1864 roku fabryczka porcelany Teicherta. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego gdyby nie fakt kopiowania i naśladowania wzorów a także znaków używanych przez manufakturę królewską.
 

Dla zainteresowanych polecam publikację klasyka L.Chrościckiego.

Poniższe fotografie przedstawiają porcelanowe kafle w ścianie Muzeum w Meissen, na których chronologicznie przedstawione są sygnatury. Jeśli dobrze się przyjrzycie to widać na każdym kaflu wycisk w masie z datami, w których te sygnatury obowiązywały.

Przy okazji przypomniała mi się  sytuacja z Miśnią. Wzięłam do ręki filiżankę a sprzedawca od razu krzyczy, że to Miśnia. Jednak jak ją obróciłam o 180st. to przez zęby odpowiedziałam, że przy Miśni to ona nawet nie leżała. Była to bardzo licha podróbka. Tu sprzedawca skapitulował i na koniec bez pewności dodał, "no może i nie leżała".  Morał tego taki, że jak poważnie chcecie coś zbierać to musicie dobrze zgłębić zagadnienie bo nie macie co liczyć na wiedzę sprzedawcy.